| |
|---|
|
Mae PETER yn gafael am ANNE ac yn edrych am allan drwy ffenest yr atig.
|
Peter
|
Gwena!
|
Anne
|
Mi ydw i!
|
Peter
|
Nagwyt!
|
Anne
|
Ddyliwn i fynd nol lawr.
|
Peter
|
Ddim eto!
|
Anne
|
Be am dy fam?
|
Peter
|
Ffysian ma hi.
|
Anne
|
Pam wyt ti isio mi wenu o hyd?
|
Peter
|
Ma'n y ngneud i'n hapus.
|
Anne
|
Gafael yn dynn.
|
Peter
|
Del wyt ti!
|
Anne
|
Nachdw!
|
Peter
|
Wyt Anne!
|
Anne
|
Be sy'n ddel amdana i?
|
Peter
|
Bob dim!
|
Anne
|
Y'n llygid i?
|
Peter
|
Ia!
|
Anne
|
Be arall?
|
Peter
|
Dy ddimpyls di!
|
Anne
|
Does gynna i'm dimpyls!
|
Peter
|
Oes wrth ti wenu!
|
Anne
|
Ma hynna'n hyll!
|
Peter
|
Fydda i'n meddwl amdana ti bob nos.
|
Anne
|
A finna!
|
Peter
|
Fysa ni… efo'n gilydd… tasa ni'm yn fama?
|
Anne
|
Cydia'n dynn!
|
Peter
|
Diolch Anne.
|
Llais
|
Dydd Gwener, Rhagfyr 24 1943. Mi fydda i'n meddwl weithiau os fydd na rywun yn fy nallt i byth. Be di'r ots os ydw i'n Iddewes neu beidio? Pam na allan nhw weld mai dim ond merch ifanc ydw i, a'r cwbl ydw i isio ydi mymryn o hwyl? Allwn i byth son am hyn hefo neb, neu mi fyddwn i'n siwr o grio. Mae crio yn gallu dwyn rhyddhad, ond i rywun beidio a gneud hynny ar ei ben ei hun.
|