| |
|---|
|
ANNE a MARGOT yn dawnsio o gwmpas y stafell. ANNE yn tynnu sbectol MARGOT ac yn ei 'thrawsnewid'.
|
Anne
|
Dal dy ben yn uwch! Fel ma! Cadwa dy gefn yn syth!
|
Margot
|
Fydda i byth gystal a ti!
|
Anne
|
Tyd!
|
Margot
|
Ara deg!
|
|
ANNE a MARGOT yn gafael yn ei gilydd ac yn ymgolli yn y canu a'r dawnsio. Embaras wrth gael eu dal gan PETER.
|
Margot
|
Peter!
|
Anne
|
Tyd i mewn!
|
Margot
|
Cael chydig o hwyl oeddan ni!
|
Peter
|
Wrach sa'n well mi ddod nol wedyn!
|
Anne
|
Sa croeso ti ddod i ddawnsio efo ni.
|
Peter
|
Na.
|
Anne
|
Dwi'n siwr sa ti'n cael gwell hwyl arni na Margot!
|
Margot
|
Anne!
|
Peter
|
Isio…
|
Anne
|
Ia…
|
Peter
|
Isio deud… Penblwydd Hapus o'n i.
|
Margot
|
Diolch!
|
Anne
|
Tyd i ista.
|
Peter
|
Dwi di deud be o'n i isio'i ddeud rwan.
|
Margot
|
Mi o'n i am ddod fyny i'r atig i nol coffi.
|
Peter
|
Ddo'i a fo lawr i ti.
|
Anne
|
Ia! Dyna sa ora!
|
Margot
|
Fydda i'n licio cael dod fyny!
|
Anne
|
Ond dy ddiwrnod di ydi heddiw! Ma isio i bawb redeg i ti!
|
|
Saib.
|
Anne
|
Da ni am drio gneud rw barti bach i Margot heno! Dos di i mi gael trafod y peth hefo Peter!
|
Margot
|
Does ddim angen Anne!
|
Anne
|
Da ni isio'i neud o'n sbesial. Dos rwan!
|
|
MARGOT yn gadael yn anfoddog. PETER a ANNE yn siarad yr un pryd.
|
Anne
|
Dos di.
|
Peter
|
Dwi di bod isio cael gair efo ti.
|
Anne
|
Do?
|
Peter
|
Isio dy help di…
|
Anne
|
Efo be?
|
Peter
|
Wel…
|
Anne
|
Paid a bod yn swil!
|
Peter
|
Efo'n… Ffrangeg!
|
Anne
|
(Siomedig.) O!
|
Peter
|
Meddwl o'n… y bysa ti'n gallu dod i fyny… ata i i'r atig i helpu.
|
Anne
|
Oddat ti wir!
|
Peter
|
'Si tu veut?'
|
Anne
|
(Yn cau ei llygaid.) Mmm! Neis! Duda wbath arall!
|
Peter
|
Je m'appelle Peter!
|
Anne
|
Oui!
|
Peter
|
J'ai seize ans!
|
Anne
|
Oui!
|
Peter
|
J'habite a …
|
Anne
|
Dos rwan.
|
Peter
|
Anne?
|
Llais
|
Dydd Gwener, Hydref 29 1943. Mae fy nerfau yn cael y gorau arna i, yn enwedig ar ddydd Sul; dyna pryd fydda i'n teimlo fwyaf digalon… Does na run aderyn i'w glywed tu allan… Ar adegau fel hyn, dydi Dad, Mam a Margot yn golygu dim i mi. Dwi'n crwydro o stafell i stafell, i fyny ac i lawr y grisiau, ac yn teimlo fel aderyn a'i adenydd wedi eu rhwygo ymaith… Mae llais y tu mewn i mi yn sgrechian, 'Gadewch fi allan lle mae awyr iach a chwerthin!' Fydda i ddim hyd yn oed yn trafferthu ateb bellach, dim ond gorwedd ar y gwely a chysgu er mwyn i'r amser, y tawelwch a'r arswyd dychrynllyd fynd heibio'n gynt, gan nad oes modd eu dileu.
|